ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးယၾတာ . . အပိုင္း (၁)

စာေရးသူရဲ႕ ေဗဒင္ေလ႕လာမႈ သက္တမ္းအႏွစ္ (၃၀)အတြင္းမွာ စိတ္၀င္စားမႈ အနည္းဆံုး ဘာသာရပ္ကေတာ့ “ယၾတာ” ပညာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဗဒင္ပညာကို “မ.ထ.သ” “လိုင္းေပါင္းစံု” လို႕ ေခၚရ ေလာက္ေအာင္ အကုန္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေလ႕လာခဲ႕ပါတယ္။ လကၡဏာ၊ သခ်ၤာေဗဒ၊ အေရွ႕တိုင္း လက္႐ိုး နကၡတ္၊ အေနာက္တိုင္းနကၡတ္၊ K.P  ဟူးရား၊ မဟာဘုတ္၊ သံုးတန္ေပၚနိစ္၊ ဆန္း၊ အဂၤ၀ိဇၨာ၊ အယူေတာ္မဂၤလာ၊ အာယုစန္း၊ သေရာဒယ၊ တားေရာ႕ . . . ရွိရွိသမွ် အားလံုးကို ေလ႕လာခဲ႕ပါတယ္။ ႂကြားေျပာတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ လိုင္းေပါင္းစံုတဲ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာျပတာပါ။  ဒီလို လိုင္းေပါင္းစံုတာလည္း တကယ္ေတာ႕ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က ဘယ္ပညာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ တီးမိေခါက္မိ ရွိခ်င္လို႕ပါ။ အကုန္လံုး ေတာ့လည္း မကၽြမ္းက်င္ ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ “ယၾတာ” ပညာကိုေတာ့ ၀ါသနာသိပ္မပါခဲ႕သလို ၊ သိပ္ၿပီး မလိုက္စားျဖစ္ခဲ႕ပါဘူး။ မွန္တဲ႕အတိုင္းေျပာရရင္ ေဗဒင္ပညာကိုသာ လိုက္စား ေနေပမယ့္ ယၾတာပညာကိုေတာ႕ သိပ္ၿပီး အယံုအၾကည္ မရွိခဲ႕ ပါဘူး။

စာေရးသူဟာ “ကမၼနိယာမ” ကို အလြန္ယံုၾကည္သူျဖစ္လို႕ ကံတရားအတိုင္း “ကိုယ္စိုက္ပ်ဳိးသမွ် ကိုယ္ျပန္ရိတ္သိမ္း” ရမယ့္ နိယာမကို ေကာင္းစြာလက္ခံ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိေအာင္ စိတ္ဓာတ္က“ခပ္ရြတ္ရြတ္ ခပ္ေပေပ” ျဖစ္ေတာ့ “ကိုယ္လုပ္ခဲ႕တာ ကိုယ္ျပန္ခံလိုက္ေပါ႕” ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ဳိး ထားခဲ႕ပါတယ္။  “လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္” ဆိုတဲ႕ သတၱိမ်ဳိး ငယ္ငယ္ကတည္းက ရွိသူျဖစ္ေလေတာ့ ယၾတာနဲ႕ ေၾကာက္အားလန္႕အား ကာကြယ္ေနတာမ်ဳိးကို ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ခ်င္သလို သူမ်ားကိုလည္း လုပ္မေပးခဲ႕ပါဘူး။ သူမ်ားကိုသာ ေဗဒင္ေဟာေပးေပမယ့္ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေဗဒင္တြက္မၾကည့္ဘဲ လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္လို႕ အမွားေတြ႕ခဲ႕ေပါင္းလည္း မ်ားခဲ႕ပါၿပီ။ ဒီေတာ့ ၀ါသနာအရသာ “ယၾတာပညာပိုင္းစာအုပ္ေတြ” မ်ဳိးစံုေအာင္ စုေဆာင္းထားေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မေလ႕လာျဖစ္ခဲ႕ပါဘူး။

.

တကယ္ေတာ႕ ေဗဒင္ နဲ႕ ယၾတာဆိုတာ “ေရာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ” ဆိုတဲ႕ စကားပံု အတိုင္းပါဘဲ။ “ေယာင္” ရဲ႕ေနာက္က “ဆံထံုး”  လိုက္ရသလို “ေဗဒင္” ေနာက္က “ယၾတာ” ဆိုတာ လိုက္ရစၿမဲပါ။ ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕ျဖစ္ကို ေဟာလိုက္တယ္။ လာမယ့္ႏွစ္ ကံအလြန္ညံ့ေနတယ္ေပါ႕။ ဒီေတာ႕ ေဗဒင္အေဟာခံရသူဟာ “ျပဴးျပဴးျပာျပာ” ျဖစ္ၿပီး “လုပ္ပါဦး၊ ကယ္ပါဦး” ျဖစ္လာၾကပါေတာ႕တယ္။ ဒီေတာ႕ ဒီကံဆိုးမႈကို ေျဖေဖ်ာက္ရမယ့္ တာ၀န္ဟာ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ေခါင္းေပၚကို ျပန္က်လာပါေတာ႕တယ္။

ဒီေတာ႕ အဆိုးကို ေဟာမိတဲ႕ ဆရာဟာ သူ႕ေဟာတဲ႕အဆိုးအတြက္ သူ႕မွာ တာ၀န္ရွိလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ “ယၾတာ” ဆိုတဲ႕ အရာနဲ႕ ျပန္ကုစားေပးရပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ႕ “ေဗဒင္ေနာက္က ယၾတာလိုက္ရတာ” ဟာ ကမၻာ႕နိယာမႀကီးလို ျဖစ္လာ ပါေတာ႕တယ္။ ေဗဒင္ပညာရွင္ တစ္ေယာက္ဟာ ေဗဒင္သာေဟာတတ္ၿပီး ယၾတာမလုပ္တတ္ရင္ ေရာဂါကိုသာ ရွာေဖြတတ္ ၿပီး ေဆးမကုတတ္တဲ႕ ဆရာ၀န္လို ျဖစ္ေနပါေတာ႕တယ္။ ဒီေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအရ ကိုယ္က မယံုၾကည္ေပမယ့္ လူေတြ စိတ္ေျဖသာေအာင္ ယၾတာကို မေပးခ်င္ဘဲ ေပးေနရပါေတာ႕တယ္။

.

ယၾတာပညာအေပၚမွာ ခံယူခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး လူ (၃)မ်ဳိး (၃)စား ေတြ႕ရပါတယ္။

(၁) ယၾတာပညာနဲ႕ အဆိုးအားလံုး ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ လို႕ ယံုၾကည္သူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ (မညႇာမတာ ေျပာရရင္ေတာ႕  အလြန္မိုက္မဲ တဲ႕လူေတြပါ)

(၂) သိပ္ယံုလွတယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ေျဖသာေအာင္ ၊ စိတ္နဲနဲေပါ႕သြားေအာင္ ဆိုၿပီး “ရေသ႕စိတ္ေျဖ” လုပ္ၾကတဲ႕ သူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္ (ဒီလူမ်ဳိးေတြက အေရအတြက္ပိုမ်ားပါတယ္)

(၃) ယၾတာဆိုတာ အလိမ္အညာသက္သက္ဘဲ၊ အားကိုးလို႕ လံုး၀မရဘူး လို႕ ယူဆသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ (ဒီလိုလူမ်ဳိး ေတြရွိေပမယ့္ အေရအတြက္ေတာ့ နည္းပါတယ္)

.

= ဒီအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အျမင္ကို ေျပာရရင္ နံပါတ္(၁)လူစားမ်ဳိးေတြဟာ လံုး၀မွားယြင္းပါတယ္ ။ ေဗဒင္ပညာရွင္ဆိုတာ ကိန္းဂဏန္း၊ အမွတ္အသားေလးေတြေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ေရွ႕ျဖစ္ကို ခန္႕မွန္းၾကည့္ၾကတဲ႕ လူတန္းစားတစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တန္ခိုးရွင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာက္ေစဆရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕သာ တန္ခိုးရွင္ ေတြျဖစ္ရင္ သူမ်ားေတြကို အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္၊ ခ်မ္းသာႀကီးပြားေအာင္မလုပ္ခင္ ကိုယ့္ဟာကို အရင္ လုပ္ၾကမွာေပါ႕။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ႕ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ သူမ်ားကို လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုေတာ႕ လူရယ္စရာ ျဖစ္ေနတာေပါ႕။ ကိုယ့္အသိဉာဏ္ ေလးကို အသံုးခ်ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ေဗဒင္ဆရာဆိုတာ သူမ်ားေတြထက္ ေရွ႕ျဖစ္ကေလးကို နဲနဲ ခန္႔မွန္းႏိုင္တာကလြဲရင္ သာမန္ လူေတြထဲက လူသားေတြပါ။ လူထူး လူဆန္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ မဟာဂု႐ုေတြ မဟုတ္ပါဘူး။

.

= နံပါတ္ (၂) “ရေသ႕စိတ္ေျဖ” လူစားမ်ဳိးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္  အမွား/အမွန္ မွတ္ခ်က္မျပဳလိုပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ ရေသ႕စိတ္ေျဖ ယၾတာဆိုတာ မလိုအပ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဘူးတဲ႕ “ပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား” ေရးတဲ႕ “ကၽြႏု္ပ္ အလိမၼာတိုးေသာ ေန႕တစ္ေန႕” ဆိုတဲ႕ ေဆာင္းပါးေလးကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ မီးရထား ခရီးစဥ္တစ္ခုမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလြန္အထင္ႀကီးေနတဲ႕ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား (ဦးဖိုးက်ား)က ေတာသားလူ႐ိုးႀကီး တစ္ေယာက္ကို ပညာျပတဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕လည္း ဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ႕ ပညာတတ္ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးက ရထားစီးရင္းနဲ႕ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနတဲ႕ ေတာသား လူ႐ိုးႀကီးရဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ ပတ္ထားတဲ႕ “မဲႀကိဳး” အေၾကာင္းကို စပ္စုေတာ့ . . . . ရြာဦးဘုန္းႀကီးရဲ႕ အိပ္မက္အရ “ဘီလူး” အစားမခံရေအာင္ မဲႀကိဳးပတ္ထားတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္

ဒီမွာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား လူတတ္ႀကီးက ေကာင္းေကာင္း ပညာေပးပါေတာ႕တယ္။ ဒီိအယူအဆေတြဟာ ေခတ္မမွီ ေတာ႕ေၾကာင္း၊ ဘီလူးဆိုတာလည္း တကယ္မရွိေၾကာင္း၊ ရွိရင္လည္း ဒီမဲႀကိဳး ပတ္ထားရံုနဲ႕ ဘီလူးစားက လြတ္မယ္ဆိုတာ ယုတၱိမရွိေၾကာင္း . . .  စသည္ျဖင့္ စကားႂကြယ္ႂကြယ္နဲ႕ ပညာေပးပါေတာ႕တယ္။  ေတာသားလူ႐ိုးႀကီးခမ်ာလည္း ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း နဲ႕ေပါ႕။ အဲဒီမွာ ေဘးခံုနားက ပညာတတ္ပံုေပၚတဲ႕ လူႀကီး တစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ ေတာ့ဘဲ ဒီ “အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသားလူတတ္ႀကီး” ကို ၀င္ၿပီး ဆံုးမပါေတာ႕တယ္။

ဒီ “မဲႀကိဳး”ဟာ ေမာင္ရင္႕အတြက္ မလိုအပ္ေပမယ့္ သူ႕အတြက္ေတာ႕ လိုအပ္ေၾကာင္း၊ ေမာင္ရင္ကေတာ့ ပညာတတ္ ဆိုေတာ႕ ဒါေတြကို မယံုတာ မွန္ပါေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ေတာသားလူ႐ိုးႀကီးခမ်ာ သူတို႕ဘုန္းႀကီးကို အလြန္အားကိုးၿပီး အလြန္ယံု ၾကည္သူျဖစ္လို႕ ဘုန္းႀကီးစကားကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘီလူးဆိုတာ တကယ္ရွိ/မရွိ ဆိုတာလည္း ခြဲျခားႏိုင္တဲ႕ ဉာဏ္ပညာ မရွိေၾကာင္း၊ တကယ္လို႕ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားကို နားမေထာင္ဘဲ မဲႀကိဳးမပတ္မိရင္ ညဖက္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘဲ တခၽြတ္ခၽြတ္ၾကားတိုင္း လန္႕ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဥပဒါန္ေၾကာင့္ ဥပါဒ္ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ “မဲႀကိဳး” ပတ္ထားလိုက္ေတာ့ သူ႕မွာ အႏၲရာယ္ကင္းသြားၿပီး ဘီလူးစားခံရမွာ မဟုတ္ေတာ႕ဘူးလို႕ ယံုၾကည္ေနၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း “အေၾကာင္းအက်ဳိး” ခိုင္ခိုင္လံုလံု နဲ႕ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား လူတတ္ႀကီးခမ်ာ ဘာမွ ျပန္မေျပာ ႏိုင္ေတာ႕ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားပါေတာ႔တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ သူ ပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား ရယ္လုိ႕ ျဖစ္လာတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဒီအေတြ႕အႀကံဳ ေလးကို “ကၽြႏ္ုပ္အလိမၼာတိုးေသာ ေန႕တစ္ေန႕” ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေလး ေရးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

(အထက္ပါ ေဆာင္းပါးေလးကို “စကား၀ါေျမစာၾကည့္တိုက္” တြင္ Download ယူႏိုင္ပါသည္။ Download ယူရန္ ဒီေနရာကို ႏွိပ္လိုက္ပါ။ “ပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား၏ ကိုယ္ေတြ႕၀တၱဳတိုမ်ား” စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ (၁၂၁)တြင္ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္)

ဒီလိုပါဘဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ ယၾတာဆိုတာ မလိုအပ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြအတြက္ေတာ႕ ယၾတာဟာ လိုအပ္ပါတယ္။ “ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလြန္အမင္းယံုၾကည္သူ” ၊ “ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ” လို႕ သေဘာထားႏိုင္သူ၊ “ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္ခံရမွာဘဲ”လို႕ ခံယူထားသူေတြအတြက္ ယၾတာဆိုတာမလိုအပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ယံုၾကည္မႈအားနည္းသူ၊ ေလာကဓံ အဆိုးေတြကို အလြန္ေၾကာက္တတ္သူ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားလြန္းသူ၊ ကုိယ့္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေလးေတြကို ဆံုး႐ံႈးရမွာေၾကာက္သူ မ်ားအတြက္ ယၾတာဆိုတာ လိုအပ္ပါတယ္။ လံုး၀ ကာကြယ္ႏိုင္မယ္လုိ႕ မယံုၾကည္ေတာင္မွ ယၾတာေလးကို လုပ္လိုက္ေတာ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ၊ စိတ္နဲနဲ ေအးခ်မ္းသြားမႈကို ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ “မေျပးေသာ္လည္း ကန္ရာရွိ” ဆိုတဲ႕စကားပံုလိုေပါ႔။

.

=  နံပါတ္ (၃)အမ်ဳိးအစားျဖစ္တဲ႕ ယၾတာဆိုတာ အလိမ္အညာ သက္သက္ဘဲ၊ လံုး၀အားကိုးလို႕မရဘူး ဆိုတဲ႕ အယူအဆကို ေတာ့ ဒီအယူအဆဟာ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ေပမယ့္ အျပည့္အ၀ မမွန္ကန္ပါဘူးလို႕ ျငင္းခ်င္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္  တစ္ခ်ိန္က ဒီအယူအဆ ကို လက္ခံခဲ႕ဘူးပါတယ္။

ေဗဒင္ေလာကမွာလည္း ယၾတာပညာနဲ႕ အသက္ေမြးသူ (80)% ဟာ လူလိမ္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ယၾတာကို အေတာ္ ဆန္႕က်င္ခဲ႕ဘူးပါတယ္။ ေဗဒင္ေလာကကို အိုးမဲသုတ္ေနၾကသူေတြဟာ ယၾတာလုပ္တဲ႕လူေတြက အမ်ားစုပါ။ ေဗဒင္ပညာ နာမည္ပ်က္ရတာဟာလည္း ဒီယၾတာဆိုတဲ႕ ကိစၥေၾကာင့္ပါဘဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေဗဒင္ပညာကို နကန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္ဘဲ ယၾတာနဲ႕ လုပ္စားေနၾကတာကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူမိုက္မ်ားတဲ႕ ေလာကႀကီးမွာ သူတို႕ကို အားေပးေနတဲ႕ လူမိုက္ေတြက အၿမဲရွိေနေတာ႕ သူတို႕ဟာ သက္ဆိုးရွည္ေနၾကၿပီး ေဗဒင္ေလာက ကို နာမည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ၿမဲလုပ္ေနၾကလွ်က္ပါ။

ဒီလို ယၾတာပညာအေပၚမွာ အၿမဲ မေကာင္းျမင္ခဲ႕တဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ 2003 ခုႏွစ္ အႀကီးအက်ယ္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းခဲ႕မႈ ေၾကာင့္ အေတြးအေခၚ နဲနဲ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ 2003 ခုႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ဖြိဳက္(အူေရာင္ငန္းဖ်ား) ျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ဖြိဳက္ဟာ အသိေစာရင္ သိပ္အႏၲရာယ္ႀကီးတဲ႕ေရာဂါ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေဆးကုတဲ႕ ဆရာ၀န္ဟာ ငွက္ဖ်ား လို႕ မွားယြင္းၿပီး ကုသေနတာနဲ႕ အခ်ိန္အလြန္ေနာက္က်သြားပါတယ္။ တိုက္ဖြိဳက္လို႕ သိလိုက္တဲ႕ အခ်ိန္မွာ အသက္ အႏၲရာယ္ အလြန္ႀကီးတဲ႕ အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြအရ အူလမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ (Peptic Ulcer) လို႕ေခၚတဲ႕ အနာခြက္ေတြ “ပြ” ေနပါၿပီ။ အူကလည္း အလြန္ ပါးေနပါၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး အူေပါက္ထြက္ၿပီး အသက္ဆံုး႐ံံႈး ႏုိင္တဲ႕အေျခအေနကို ေရာက္ေနပါတယ္။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တတ္ထားတဲ႕ ေဗဒင္ပညာနဲ႕ တြက္ၾကည့္ေတာ႕လည္း “လဂ္သုဥ္း၊ စန္းသုဥ္း” ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘယ္နည္းနဲ႕ တြက္တြက္ အားလံုးက “ေသကိန္း” ကိုဘဲ ညႊန္ျပေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဇနီးသည္ျဖစ္သူကို သားသမီး(၄)ေယာက္နဲ႕ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို အေသးစိတ္မွာၾကားၿပီး ေသျခင္းကို လက္ခံဖို႕အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြ ယၾတာပညာရွင္တစ္ေယာက္က သတင္းၾကားလို႕ လိုက္လာၿပီး ယၾတာ အတင္းလုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္းဆိုလို႕မဟုတ္ပါ။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အလြန္ခင္မင္သူျဖစ္ၿပီး မည္သူ႕ကိုမွ အိမ္လိုက္လုပ္မေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုၾကည္မႈ သိပ္ရွိလွတယ္မဟုတ္ဘဲ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လက္ခံေပးလိုက္ပါတယ္။ ယၾတာလုပ္ၿပီး ေနာက္ေန႕ကေန စ,ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ နလံထလာပါေတာ႕တယ္။ တစ္ကယ္ မယံုႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ဆရာ၀န္ေတြလည္း အံ့ၾသေနပါ တယ္။ အူအနာေတြ အလွ်င္ အျမန္ေပ်ာက္သြားၿပီး အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုက ဆင္းႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး တကယ္ အစြမ္းထက္တဲ႕ ယၾတာေတြ ရွိပါလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နဲနဲ လက္ခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေဆြမ်ဳိး မိတ္သဂၤဟမ်ားထဲမွ ျပႆနာေတြ ေပၚလာတိုင္း သူ႕ဆီကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ပို႕ေပးပါေတာ႕တယ္။ က်န္းမာ ေရး၊ စီးပြားေရးေတြ ပ်က္သုန္းၿပီး လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ႕တဲ႕ သူေတြဟာ မယံုႏုိင္စရာ ျပန္လည္ ေကာင္းမြန္လာၾကတာကို မၾကာခဏ ေတြ႕ရေလေလ ဒီ ယၾတာပညာအေပၚ ယံုၾကည္မႈ ရွိလာေလ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႕၀ါသနာအတိုင္း ဒီပညာရပ္အေပၚမွာ ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ စူးစမ္းေလ႕လာပါေတာ႕တယ္။ ဒီလုိ ႏိႈက္ႏိႈက္ ခၽြတ္ခၽြတ္ စူးစမ္းေလ႕လာလိုက္ျပန္ေတာ႕ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားရ ျပန္ပါတယ္။  အခ်ိန္ယူ ေလ႕လာစူးစမ္းမႈေတြေၾကာင့္ အေျဖမွန္က ေပၚထြက္လာပါေတာ႕တယ္။ အဲဒီ အေျဖမွန္က “ယၾတာပညာက ဒီေလာက္ႀကီး စြမ္းတာမဟုတ္ဘဲ လူက စြမ္းေနတာ” ျဖစ္ေနပါေတာ႕တယ္။ ျဖစ္ပံုကေတာ႕ ဒီလိုခင္ဗ်။

ဒီယၾတာပညာကို “ထို ဆရာ” (နာမည္ထုတ္မေျပာရန္ေတာင္းပန္ထားလုိ႕) တစ္ေယာက္သာ တတ္ေျမာက္တာမဟုတ္ဘဲ၊ သူလို ဆရာတူ တပည့္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႕လည္း ဒီပညာနဲ႕ အသက္ေမြးေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကယ္တင္ခဲ႕တဲ႕ ဆရာေလာက္ေတာ႕ မစြမ္းၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္သာ “ထူးထူးျခားျခား အစြမ္းထက္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတာ” ကို ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ႕တယ္။

ဒီေတာ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ယံုၾကည္မႈတစ္ခု ျဖစ္တဲ႕ “ပါရမီ” ဆိုတာကို ပိုၿပီး သေဘာေပါက္ လာပါေတာ႕တယ္။ လူတစ္ဦး နဲ႕ တစ္ဦး “ပါရမီ” ျခင္း မတူၾကပါဘူး။ “ပါရမီ” ဆိုတာ အတိတ္ကာလက ျဖည့္ဆည္းခဲ႕တဲ႕ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ (တနည္းအားျဖင့္ အနစ္နာခံခဲ႕မႈ) မ်ားကို ဆိုလိုပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားလည္း သိရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဆရာသခင္ “ဗုဒၶ” ဟာ “ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္း” ပါရမီ ျဖည့္ခဲ႕တဲ႕ “မဟာလူသားတစ္ဦး” ျဖစ္ပါတယ္။ သူမျဖည့္ဘူးတဲ႕ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ရာဘ၀မွာ ကိုယ္ရဲ႕အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေရွာက္႕ခဲ႕သူပါ ။ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို အသက္ေပး ကာကြယ္ခဲ႕သူပါ။ ကိုယ္က်ဳိးကို စြန္႕ခဲ႕သူပါ။ ဒါေၾကာင္႕ ေနာက္ဆံုး ေလာက(၃)ပါးမွာ အတုမရွိတဲ႕ “ဗုဒၶ” ဘ၀ကို ရခဲ႕တာပါ။

စာဖတ္သူေတြလည္း သတိထားမိၾကပါလိမ့္မယ္။ ေလာကမွာ လူျခင္းတူ၊ ပညာျခင္းတူ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျခင္း တူညီ လွ်က္နဲ႕ သူမ်ားထက္ ပိုၿပီးထူးခၽြန္ေနသူေတြ ရွိပါတယ္ ။ ဆရာ၀န္ျခင္း တူပါရက္နဲ႕ ပိုၿပီး “ေဆးလိုက္” တာမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းဆရာ ျခင္း တူပါရက္နဲ႕ ပိုၿပီး အသင္အျပေကာင္းတာမ်ဳိး၊ စာေရးဆရာျခင္း တူပါလွ်က္နဲ႕ အလြန္ဖတ္လို႕ ေကာင္းတဲ႕ စာေတြကို ေရးႏိုင္တဲ႕သူမ်ဳိး၊  ေဗဒင္ဆရာျခင္း တူပါရက္နဲ႕ ပိုၿပီးမွန္တဲ႕သူမ်ဳိး၊ သ႐ုပ္ေဆာင္ျခင္းတူပါရက္ နဲ႕ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား သူမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ပါရမီျခင္း မတူတာကို ျပေနတာပါ။

ေလာက လူသားေတြ ဟာ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ဇြဲ၊ လံု႕လ၊ ၀ီရိယျခင္း ယွဥ္လို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံျခင္း ယွဥ္လို႕ မရပါဘူး။ “ကံ” ဆိုတာ “ပါရမီ” ကို ေျပာတာပါဘဲ ။ ကံျခင္း ယွဥ္မရဘူးဆိုတဲ႕ စကားကို အသက္ငယ္စဥ္မွာေတာ႕ လက္ခံဖို႕ ခက္ခဲ ေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာေလေလ ဒီစကားကို ပိုလက္ခံလာေလေလ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အသက္ငယ္စဥ္မွာေတာ႕ ငယ္ဂုဏ္ ဆိုတဲ႕ မာန္မာန ကလည္းရွိ၊ ဘ၀မွာလည္း အခ်ိန္ေတြက အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးေတာ႕ “ကံ” တို႕၊ “ပါရမီ” တို႕ဆိုတာကို သိပ္ လက္မခံခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ အျပစ္ မတင္လုိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္စဥ္က ဒီလိုဘဲ ျဖစ္ခဲ႕ဘူးတယ္ေလ။

“လူျခင္း အတူတူ – သူမွ ျဖစ္ရင္ ကိုယ္လည္း ဘာလို႕ဘာလို႕မျဖစ္ရမွာလဲ” ဆိုတဲ႕ မာန္မာနမ်ဳိး ရွိခဲ႕ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အသက္ (၅၀)နားကို ခ်ည္းကပ္လာခ်ိန္မွာေတာ႕  “ကံျခင္း၊ ပါရမီျခင္း ယွဥ္လို႕ မရဘူး” ဆိုတာကို အႂကြင္းမဲ႕လက္ခံ လာပါေတာ႕တယ္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္ထက္ ညံ့တဲ႕လူေတြရွိသလို၊ ကုိယ္ဘယ္လိုမွ ယွဥ္မရႏိုင္ေအာင္ ေတာ္တဲ႕၊ တတ္တဲ႕၊ ျမင့္ျမတ္တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတာကို အႂကြင္းမဲ႕ လက္ခံလာပါေတာ႕တယ္။

(အခု စာဖတ္ေနၾကတဲ႕ စာဖတ္သူမ်ားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခုတင္ျပတဲ႕“ကံျခင္း၊ ပါရမီျခင္း ယွဥ္လို႕ မရဘူး” ဆိုတာကို လက္မခံသူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို လက္ခံပါလို႕ အတင္းအၾကပ္  မတိုက္တြန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္တစ္ေနရာမွာေတာ႕ ဒီစကားေလးကို သိမ္းဆည္း ေပးထားပါ။ ေနာင္ ကိုယ္တိုင္ အသက္ (၅၀) , (၆၀) အရြယ္ ေလာက္ေရာက္လာရင္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ဒီစကားေလး နဲ႕ ျပန္ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကိုယ္ေတြ႕မို႕ သိလာရပါလိမ့္မယ္)

.

ဒါနဲ႕ ဒီလို အစြမ္းထက္တဲ႕ ယၾတာေတြလည္း ရွိပါလား ဆိုၿပီး ယၾတာကို ယံုၾကည္စ ျပဳေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ “ယၾတာထက္ လူက ပိုစြမ္းတဲ႕အျဖစ္မွန္ကို” သိလာေတာ႕ ယၾတာအေပၚ ယံုၾကည္ခ်င္တဲ႕ စိတ္ကေလးလည္း ျပန္ေပ်ာက္သြားျပန္ပါတယ္။ ဆရာျဖစ္သူက အစြမ္းထက္တာမွန္ေပမယ့္ သူ႕ကုိခ်ည္း အၿမဲအားကိုးေနလို႕လည္း ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ သူလည္း သခၤါရတရား၊။ ကိုယ္လည္း သခၤါရတရား။

ဒီလို ဆရာေကာင္းနဲ႕ေတြ႕တယ္ဆိုတာလည္း “အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွ” မဟုတ္လား။  ဒီလို “ပါရမီ” ရွိတဲ႕သူကို ေတြ႕ရတယ္ ဆိုတာလည္း ေရွးဘ၀က “ပဌာန္းဆက္” ေတြ ရွိၾကလို႕ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလို အညံ့ေတြကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ႕ ဆရာနဲ႕ သူ႕ရဲ႕ ပရိသတ္ေတြၾကားမွာ ေရွးေရွး ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ကိုယ္မျမင္ႏုိင္တဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိခဲ႕လိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာက ေဟာၾကားခဲ႕ဘူးပါတယ္။ ယခုဘ၀မွာ သူ႕ရဲ႕ တရားဓမၼနဲ႕ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၾကတဲ႕ ေ၀ေနယ်ေတြဟာ “ေလးသေခ်ၤ နဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္း” ပါရမီျဖည့္ခဲ႕စဥ္ သူ(ဗုဒၶ) ေဆးဆရာႀကီး ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ဘ၀ေတြ , ဘ၀ေတြမွာ သူ ကုခဲ႕တဲ႕ လူနာေတြဘဲ ျဖစ္တယ္ တဲ႕။ “ပဌာန္းဆက္” ဆိုတာ ဒါပါဘဲ။ ဗုဒၶ ဘုရားေလာင္းဘ၀ေတြတုန္းက “သူ”  ကုသခဲ႕လို႕ “ခႏၶာကိုယ္ အနာေရာဂါ” ေတြက လြတ္ေျမာက္ခဲ႕သူေတြဟာ ယခု “ဗုဒၶ” ဘုရားရွင္ျဖစ္လာေတာ႕ “ကိေလသာအနာေရာဂါ” ေတြကေန လြတ္ေျမာက္သူေတြ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ႕ကို အသက္ေဘးက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ယၾတာျပဳေပးခဲ႕တဲ႕ “ဆရာ” ျဖစ္သူနဲ႕ “ကၽြန္ေတာ္” တို႕ရဲ႕အၾကားမွာ  ေရွးေရွးဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ပဌာန္းဆက္ေတြ ရွိခဲ႕လို႕သာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕လိုဘဲ သူနဲ႕ ပဌာန္းဆက္ ရွိသူေတြသာ သူနဲ႕ ေတြ႕ၾကမွာျဖစ္ၿပီး သူနဲ႕ ပဌာန္းဆက္ မရွိသူေတြကေတာ့ ေတြဖို႕မလြယ္သလို ေတြ႕ျပန္လည္း ယံုၾကည္ဖို႕ ခဲယဥ္းလွ ပါတယ္။

ဒီေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ဒီလို လူပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ပါရမီအင္အားေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ ဘယ္သူလုပ္လုပ္ အစြမ္းထက္မယ့္ ယၾတာမ်ဳိးေကာ မရွိႏုိင္ဘူးလား? ေပါ႕။ . . လိုခ်င္တယ္။ ဒီလို ယၾတာမ်ဳိး အရမ္းလိုခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္သာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္ေနၾကသူေတြ၊ အခက္အခဲ မ်ဳိးစံုနဲ႕ ရင္ဆိုင္ေနၾကသူေတြ၊ အလြန္ႀကီးမားေတြ ဒုကၡ၀ဲၾသဃထဲမွာ နစ္ျမဳတ္လု ဆဲဆဲ လူေတြ။ ဒီလိုလူေတြကို ကယ္ဆယ္ခ်င္တယ္။ ဒီလို လူေတြအတြက္ (ပါရမီမပါဘဲ) အသံုးခ်လို႕ ရမယ့္ (တကယ္လည္း အစြမ္းထက္တဲ႕) ယၾတာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာတယ္။ လြန္ခဲ႕တဲ႕(၂)ႏွစ္ေလာက္က စ,လို႕ေပါ႕။

ျမန္မာစကားပံုေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ “ေပ်ာက္ေသာသူ၊ ရွာရင္ေတြ႕” တို႕၊ “လိုလွ်င္ ႀကံဆနည္းလမ္းရ” တို႕၊  “အနာရွိသိလွ်င္ ေဆးရွိသည္” တို႕ေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီစကားပံုေတြကို အကိုးအကားျပဳၿပီး လြန္ခဲ႕တဲ႕ (၂)ႏွစ္ေလာက္က စ,ၿပီး “လူတိုင္းအတြက္၊ ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးယၾတာ” ကို ရွာပါေတာ႕တယ္။ ေနာက္ဆံုး စကားပံုေတြ အတိုင္း ေတြ႕ရ ေတာ႕တာပါဘဲ။

သိပ္ မၾကာေသးပါဘူး။ ၿပီးခဲ႕တဲ႕ ရက္သတၱပါတ္ (၂)ပါတ္ေလာက္ကမွပါ။ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ စြယ္စံုရတဲ႕ ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းထဲကေန ဒီယၾတာကို ရလိုက္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ ဒီယၾတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ၿပီးခဲ႕တဲ႕ (၂)ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက က်င္႕သံုးေနမိလွ်က္သား ျဖစ္ေနေတာ႕တာကိုးဗ်။

အဲဒီ ယၾတာကို ကုိယ္က က်င္႕သံုးမွန္းမသိ က်င့္သံုးေနတာမို႕ ၿပီးခဲ႕တဲ႕ (၂)ႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ကိုယ့္ဘ၀ဟာ ေအးခ်မ္း တည္ၿငိမ္ တိုးတက္လာရတာကိုး ဆိုတာ  သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္လိုဘဲ အျခားက်င္႕သံုးမွန္းမသိ က်င္႔သံုးေနတဲ႕ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကလည္း အင္မတန္ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ၿပီး ဒုကၡ၊ သုကၡ နည္းပါးလွတာကို ေလ႕လာေတြ႕မိ လိုက္ပါတယ္။

ဒီီယၾတာဟာ အေဆာင္လက္ဖြဲ႕လည္းမဟုတ္ဘူး၊ အင္းအိုင္ယႏၲယားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဂါထာ မႏၲန္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ သစ္ရြက္သစ္ခက္ လည္းမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္ဆရာဆီမွလည္း သြားစရာမလိုဘူး။ အခ်ိန္မေရြး ခုလုပ္ခ်င္ရင္လည္း အခုလုပ္လို႕ရတယ္။ ဒီယၾတာဟာ ဘယ္သူ႕ဆီမွ သြားေတာင္းေနစရာမလိုဘဲ ကိုယ့္ဆီမွာဘဲ ရွိေနတယ္။ သံုးရမယ့္ နည္းလမ္းကို သိဖို႕ဘဲလိုပါတယ္။

အံ႕ၾသစရာဘဲေနာ္။ ဒီေလာက္ အစြမ္းထက္တဲ႕ ယၾတာ ကိုယ့္ဆီမွာ ရွိေနပါရက္နဲ႕ မသိၾကရတဲ႕အျဖစ္။ “ထမင္းအိုးေမႊတဲ႕ ေယာက္မကို ခါးမွာထိုးၿပီး လိုက္ရွာေနၾကရတဲ႕အျဖစ္”။ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္ၿပီး အကင္းပါးတဲ႕ သူဆိုရင္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ႕ ယၾတာကို ရိပ္စားမိေလာက္ပါၿပီ။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ႕လည္း “ေျဗာင္ဖြင့္ျပတာေတာင္မွ မဟုတ္ပါဘူး” ဆိုၿပီး ျငင္းမယ့္ လူေတြလည္း ရွိလိမ့္မယ္။ ဒါကေတာ႕ သူတို႕ထိုက္နဲ႕ သူတို႕ကံေပါ႕။

တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ႕ လက္ေတာ႕ လက္ခံလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ “လုပ္ဖို႕သိပ္ခက္တယ္” လို႕ ညည္းလိမ့္မယ္။ မခက္ပါဘူး။ လံုး၀ မခက္ပါဘူး။ အေလ႕အက်င္႕သာ လုပ္သြားပါ ။ ရက္သတၱပါတ္ အနည္းငယ္အတြင္း ကိုယ္ အားစိုက္စရာ မလိုေတာ႕ဘဲ သူ႕ဟာသူ လုပ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို သူ႕ဟာသူလုပ္သြားၿပီ ဆိုေတာ႕လည္း ကိုယ့္ဘ၀ဟာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာလိမ့္မယ္။

ဘယ္လို ယၾတာမ်ဳိးပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေနာက္ထပ္ ေဆာင္းပါး အပိုင္း(၂)ကို လာမယ့္ ရက္မ်ားမွာ ဆက္ဖတ္ပါ။ ပေဟဠိလုပ္ၿပီး မ႐ိုးမရြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေဆာင္းပါးက သိပ္ရွည္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ေရးရမယ့္ စာေတြက ဒီေဆာင္းပါးေလာက္ဘဲ ရွည္ဦးမွာမို႕ ေခတၱ နားၾကဦးစို႕။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာထိုင္ေရးေနရတာ အလြန္ပင္ပန္းေနၿပီမို႕ ကိုယ္ျခင္းစာၿပီး ခြင့္လႊတ္ၾကပါေနာ္။ အပိုင္း(၂)ကို အျမန္ တင္ေပးပါ႕မယ္။

.

ဖတ္႐ႈသူအားလံုး ကံေကာင္းေသာ ဘ၀တစ္ခုကို မၾကာမွီ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

.

ေဒါက္တာတင္ဗိုလ္ဗိုလ္ (ကြန္ပ်ဴ-ေဗဒသုခုမ)